- Stone happiness -

Being yourself and happy amongst all others

Stenen zijn echt duurzaam en gaan al eeuwen mee. Ze veranderen niet snel, ze kunnen wel van vorm veranderen, maar dan komt er natuurlijk wel heel wat kracht aan te pas. Vaak is dat dan een langdurig proces in het leven van ons, maar misschien niet zo langdurend voor de steen. De zee als langzame ritmische polijstende kracht onder invloed van de maan.

Het doet me denken aan het gedicht van Vasalis over dromen dat je langzaam leeft.

Ik droomde, dat ik langzaam leefde ....

langzamer dan de oudste steen.

Het was verschrikkelijk: om mij heen

schoot alles op, schokte of beefde, wat stil lijkt.

'k Zag de drang waarmee de bomen zich uit de aarde wrongen

terwijl ze hees en hortend zongen;

terwijl de jaargetijden vlogen verkleurende als regenbogen .....

Ik zag de tremor van de zee, zijn zwellen en weer haastig slinken, zoals een grote keel kan drinken.

En dag en nacht van korte duur vlammen en doven: flakkrend vuur.

De wanhoop en welsprekendheid in de gebaren van de dingen,

die anders star zijn, en hun dringen, hun ademloze, wrede strijd ....

Hoe kón ik dat niet eerder weten,

niet beter zien in vroeger tijd?

Hoe moet ik het weer ooit vergeten?

Voor mij gaat dit over het hart, over ons universum en de eeuwigheid.

En over dat alles goed is, ook wij mensen, dat wij ons plaatsje in het geheel der dingen nog wel zullen vinden.

Deze steen sprak mij echt aan, ik vond hem zo stralend, ook al was hij grijs en lag hij daar tussen duizenden, misschien zelfs miljoenen andere stenen. Hij lag zo lekker zichzelf te zijn. Hoe dat gezichtje erin is gekomen vraag ik me af. Daar moet toch wel echt iets bijzonders gebeurd zijn.