Bij mij was er hier een overstroming vanochtend, vanbinnen, innerlijk...
Het begon allemaal toen ik langzaam vanuit de droomwereld naar de wakkere wereld vertrok.
Ik vroeg me af of er nog stukken van mijzelf waren, die ik ontkende, liever niet wilde zien en die ik nu toch wel bij me zou willen hebben, als ik ze ophaal bedacht ik me, zou ik nog meer aanwezig kunnen zijn in het nu.
Ik voelde waar ikzelf zat in mijn droom en hoe mijn lichaam op dat moment aanvoelde.
Er waren stukken die pijnlijk en verstijfd aanvoelde, bevroren zelfs, van de schrik, van de pijn van het niet welkom zijn, van de pijn van de afwijzing, de afwijzing door de groep en pijnlijker nog, door mensen die je echt vertrouwde.
Ik voelde dit zo rond mijn middenrif en in mijn zij.
Ik kreeg beelden van huilende wolven in het bos, heel lang heb ik daarover nagedacht, waarom doen ze dat?
Het schijnt dat ze dan zoeken naar vriendjes, ze als het ware roepen. Heftig, spiritueel ook, wild en vrij, vind ik.
In het Nederlands betekent het volgens een online woordenboek:
"De meerderen naar de mond praten, ook al is men het er niet mee eens."
"Zich schikken naar het gezelschap waarin men zich bevindt."
Ik zou er nog aan toe willen voegen, "het conformeren aan je eigen gebrek".
Wanneer doe ik dat zelf eigenlijk en hoe reken ik anderen de dingen aan (wat op zichzelf ook al een gebrek is)?
Nou ja, pijnlijker kon het niet worden, wel makkelijker. Ik had het gezien en doorvoeld die pijn, die heftig was en als een vloedgolf door mijn lichaam heenschokte.
Mijn lichaam als ware het een container, mocht dit allemaal bevatten, vasthouden. Ik kreeg de ingeving om mezelf te omhullen, mezelf vast te houden en zachtjes te wiegen.
Ik moest denken aan Nehalennia en er kwam nog meer verdriet, met gierende snikken kwam het zomaar naar de oppervlakte.
En ik gaf mezelf toestemming, hield mezelf vast, huilde hard schokkend mee met mezelf en dacht aan iedereen die hier op directe en indirecte wijze een rol van betekenis in had gespeeld. Dankbaar, tot op het bot, zelfs voor de moeilijke stukken en omdat het me lukte om dit op deze ochtend zonder enige terughouding toe te laten.
Daarna gaf ik mezelf vrij voor deze dag, ging lekker douchen en doen waar ik het meest zin in had.
Toen ik vanochtend ging wandelen hagelde het.
Comments