Al even probeer ik me terug te trekken in mijn innerlijke grot. Te genieten en gevoed te worden door de duisternis die mij dan omhult. Het heerlijk mogen wegdoezelen, te luisteren naar de stilte en misschien een vuurtje te mogen voelen. Of misschien op een vonk te wachten dat mijn vuur dan weer laat ontbranden.
Waardoor ik het iets warmer krijg vanbinnen in deze donkere, koude dagen.
Ik merk dat ik ervoor wegloop. Ik vind het te moeilijk nu, het lukt me bijna niet om me te laten omhullen en verwarmen en ik voel de schurende pijn van de eenzaamheid.
Het is haast alsof ik mezelf verwond heb aan de grillige, soms scherpe en koude wanden.
Er is daar iets wat nog gezien wil worden, omarmd, maar het lukt me bijna niet om het op eigen kracht te zien, dus voel ik een pijnlijk verlangen naar vuur, wat ik dus niet heb op dit moment.
Één ding weet ik zeker, het is beter om alleen te zijn dan in slecht gezelschap, zeker als je je kwetsbaar voelt.
En dan maar wachten op een vonkje en de kracht van helende woorden, misschien de blik van iemand anders, iemand die het wel kan en durft te zien.
Of, als ik het loslaat en gewoon lekker ga leven in het dagelijks leven, komt het als vanzelf naar de oppervlakte, juist op een moment dat ik er niet op berekend ben
en als bij toverslag..
Want het leven zelf is nog steeds de beste leermeester.
Comments