eerder vertelde ik over de weerstand die ik voelde om de grot te betreden, ook merkte ik dat ik die ‘point zero’ energie even niet kon verdragen, het gevoel van geen leven, totale verstilling en oh, oh, wat werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt.
Ik werd namelijk ‘ziek’… Je weet wel, totaal krachteloos, warm en koud, met een hoofdpijn die mijn hoofd niet verdragen kon, kon ik alleen nog maar in bed blijven liggen, onder de dekens, stilte, alleen maar stilte…
En toen kwamen er de beelden, ik denk dat mijn hele voorouderlijn aanklopte en dat alle zwaarte en pijn en schuld en verdriet zich ‘eventjes’ aandiende. Het voelde als veelsteveel voor mij, dit konden mijn schouders niet dragen, dus was ik ziek. Werd ik gedragen. Door mijn bed, huis, de mensen om mij heen en de aarde.
Toen ik weer stilletjesaan alles ‘gezien’ had, was de storm iets gaan liggen en kon ik weer langzaam aan wat leven toelaten. Ik was een beetje gegroeid, innerlijk, weer ietsiepietsie groter geworden en kon de duisternis in mij nog iets beter voelen en omhelzen.
Vandaag voelde ik de lichtkracht alweer enorm toenemen. Toch altijd fascinerend, die dans van licht en duisternis.
Commenti