De liefde voor het leven en levende systemen, onze inherente band met de natuur.
Dat mocht ik vandaag intens ervaren, samen met Heleen (hartsvriendin, al bekenden sinds de puberteit) in de rozentuin in Kats.
Wat een rijkdom, wat een weelde, zelfs en misschien zelfs juist in de herfst... We konden zien en ervaren hoe die rozen dat deden en gracieus hun mooiste bloemblaadjes aflegden en loslieten, zodat wij op één van de fijnste plekjes bij de lindenboom een mooie mandala konden laten ontstaan.
Ook chrysopraas hoorde daar bij, een steen van hoop en vertrouwen op jezelf, niet op de goedkeuring van een ander en een steen die je helpt om je open te stellen voor de schoonheid van het leven.
Dat laatste hadden we als echte biophielen niet nodig, maar tja het kan vast altijd een ietsje pietsje intenser..
.
We hadden mooie gesprekken, over de natuur, de liefde en het leven. We leerden dat zelfs wij als biophielen best mogen vertrouwen op de seizoenen en op elkaar, juist door het delen van onze kwetsbaarheden. En juist als we voelen dat we in een tussenfase zitten. Een fase waarin we nog niet helemaal zijn wie we zullen worden, maar het 'oude' al steeds meer hebben losgelaten. En hoopvol mogen uitkijken naar het 'nieuwe' wat zich straks steeds duidelijker zal gaan laten zien.
Waar sta jij nu in deze herfstfase, hoe laat jij je nog een laatste keer zien?
Comments